केतकीची लेखणी

पावसाची सर कोसळत आली... "मिठीत माझ्या ये" , मला म्हणाली ... सांगितलं मी तिला , " तू वेडी की खुळी? त्याच्या मिठीची सर तुला नाहीच मुळी! "

तुमच्या माझ्या सार्र्याँमधे असतंच ना एक मूल ? यापेक्षा कागदातल्या चॉकलेटची त्याला आजही पड़ते भूल ! जगणं आपण जगतंच राहतो पासही करतो अनेक परीक्षा असतेच ना त्याही साठी कौतुकाची अपेक्षा...? संस्कार , परोपकार , सामंजस्य , देवधर्म सगळ्यामागे एक भाव स्वीकार व्हावा हेच मर्म ac ceptance आणि appause काही नको यापेक्षा दोन शब्द मनापासून फक्त कौतुकाची अपेक्षा !!!

मोठे आपण होत जातो छोट्यांचे काका मामा लहानपण सरतं , करत रहातो खर्च-जमा शर्यतीत शिकत जातो -काय असते इर्षा तरीही , कुठेतरी मनामध्ये फक्त कौतुकाची अपेक्षा ... एखादं काम फत्ते होऊन चेहर्र्यावर येतं हसू आपली माणसं टाळ्या वाजवतात , मास चढतं तसु तसु बक्षिसं मिळतात, प्रसिद्धी होते फ़ोन वर thank u ची ही शिक्षा पण आपल्यासाठी डोळ्यात अश्रु साठलेल्यांकङून फक्त कौतुकाची अपेक्षा ...

आई आई म्हणून जेव्हा पाऊलं ती टाकतात टप्पोर्र्या मोठ्या डोळ्यांनी आपल्याकडे पाहतात 'शाब्बास बाळा-छान' या शब्दांची प्रतिक्षा इवले इवले हात फक्त कौतुकाची अपेक्षा ... मोठ्या डोळ्यात मोठी स्वप्न मोठ्यांच्याही आशा हरवत जाते कुठेतरी पण शब्दांपलिकडची भाषा तरीही वाटतं प्रयत्न करावे , रुंदावावी कक्षा मिळवावे मोठ्यांचे आशीर्वाद अन फक्त कौतुकाची अपेक्षा ...

पण मागवलेली लस्सी अजुन अर्धीही संपली नव्हती आणि माणसांचा वावर होता चिकार अवतीभवती... 'उठ' म्हणाला 'जाऊ आता, तहान माझी भागली' घाईघाईनं बिल दिलं , दोघं वाटेला लागली ... आयुष्याच्या वाटेवर पुढे ती दोघं अनेक क्षण जगली ... ...त्या अर्ध्या लस्सीची चव त्यांच्या जिभेवर कायम तरळत राहिली ...!

शेवटची ओळ कवितेची... 'क्षण तुझे इतके गोड, की त्यातच मला थांबायचंय आवडलास तू मला, हेच खरं खरं सांगायचंय' खरं आहे का हे ? विश्वास त्याचा बसेना चिमटा पहावा काढून पण तेहि त्याला सुचेना ... ती हसली लाजुन , पण अगदी मनापासून आवडलास तू मला , सांगितलं होतं तिनं ठासून ... दोघांची नजरानजर आणि आनंदाला नाही पारावार वाटलं दोघे मिळून कुठेही होऊन जावं पसार...

पण तीही लबाड , मिश्किल अगदी , थांग पत्ता लागेना डोळ्यात तिच्या होकार होता , पण तोंडानी ती सांगेना... हॉटेलमधल्या टेबलावर कॉफीचे दोन कप असत खिड़कीशेजारची नेहमीची जागा, त्यावर त्यांच्या गप्पांचे छाप असत ... मग एक दिवस हळूच तिनं सरकवला एक कागद कविता होती त्यात , तिचा एक कटाक्ष आणि तो गारद ... ओळी मागुन ओळी गेल्या , म्हणाली - मला वाचून दाखवायचंय कान इकडे कर , मला तुला काही सांगायचंय...

डोळ्यात त्याच्या दिसत होता प्रेमळ उत्कट भाव तिला निरागस इतकं हसणं त्याचं, कसं ? ते ना ठाव तिला ... शब्दात त्यानं सांगितल्या खर्र्या, मना मधल्या भावना आणि शब्दांपलिकडचंही जग तिनं हेरलं होतं एव्हाना ... 'हो' म्हणाली ती, तर जग त्याला ठेंगणं पण ती काही बोलेना, तिचं हसणं आणि वेगळ्याच विषयावर बोलणं... न राहून त्यानं कितीदा विषय हळूच छेड़ावा बोलता बोलता तिच्या मनाचा घ्यावा त्यानं आढावा ....

माझी भेट स्वप्नात होईलच... थोड़ा वेळ निजुन रहा ... तरिही भेटले नाही तर पावसात एकदा भिजुन पहा !

Today's poem is about memories.. memories that we refuse to let go.. The hero of my poem is a winner in spite of not getting what he wanted.. as , he has been 'accepted by his own people the way he is.. he was.. along with his past! His family knows everything about him and yet loves him! His memories are like a mahefil.. enjoyed by him..shared by all!

तिनं फुलत्या झाडासारखा 'तिचा संसार सजवणं, माझ्या बायकोला सवाशीण म्हणुन सोळा सोमवारी बोलवणं! 'छान आहेत त्या!'- अशी 'हिची ' अजब अन्योक्ती, माझी 'हं ...' ची भाषा , उगाच पोकळ दर्पोक्ती! अचानक मग रस्त्यात तिनं पाठीमागून मारलेली हाक, आजही...तिच्या आवाजाला तिच धार, मी , खुळा, अवाक! वाटा कधी वेगळ्याही झाल्या , काळाच्या ओघात ... पण आठवणींची साठवण राहिली , हळुवार, दोघात! आजही तिची आठवण येते ...ती येत नाही... पण केस पिकलेत आताशा मी तेवढसं मनावर घेत नाही !

तिचा लवकर भेटण्याचा अट्टाहास... माझा लोकल पकडताना गळ्याला फास... तिची USA ला जायची महत्वाकांक्षा ... अन् प्लान cancel होईल अशी माझी भाबडी आशा ... तिनं मी तिच्यासाठी थांबू नये म्हणुन आग्रह ... माझे मनातल्या मनात भावनांचे फक्त आरोह-अवरोह ! तिनं 'समजतय मला...' म्हणून जाताना नजरेनं सांगणं... तिचा पोचल्याचा फोन घ्यायला माझं मध्यरात्री जागणं!

आता आठवण तिची येते , पण ती येत नाही... पूर्वी किती क्षणात यायची खिडकीत याची मोजदादच नाही ! तिनं हळूच दिलेली smile... मला पाहून लकबिनं पाडलेली file! हाइस-हुइस करत तिखट पाणिपुरीची हौस... नाटकातल्या मैत्रिणींचा घोळका आणि मित्रांची फौज ! तिचं सरांशी अदबीनं पण दिलखुलास गप्पा मारत राहणं... तिनं वर्गात जाताना पहावं म्हणुन दारात माझं झुरत राहणं !