केतकीची लेखणी

Saw a fantastic movie called "Before Sunrise" the other day... the poem is a product of the same..

कुणीही... कधीही... आयुष्यात... येतं जातं... आणि मनात घर करून जातं... बुकातून तिनं वर पाहावं... अन मनमोकळं हसावं... गाडी उशिराची म्हणून मी ही तिला छेडावं... तिनं बिनदिक्कत बोलाया लागावं... एखादी अशीच सकाळ... वा एकत्र जावी संध्याकाळ... गप्पा-टप्पात जावा काळ... जसा एक क्षण, नाही तास तीन-चार... कशी ओळख झाली... अं हं आठवत नाही... पण हरकत नाही... तीही बोलतच राही.. तोही बोलतच राही... तुला आवडतं गाणं... कुठलं... मलाही... तेच... कसं न कळावं फिरत बसावं... रस्त्या-गल्ल्यातून... तरी थकून न जावं... कसं... ते नं कळवं... केस भुरभुरे... जिवणी नाजूक... खुलं हास्य... असं की मला ही हसवावं... "काय झालं?" तिनं मधूनच विचारावं... टपली मारून मी नुसतंच नाही म्हणावं... कुणीही... कधीही... आयुष्यात... येतं जातं... आणि मनात घर करून जातं... गाडी तिची जशी स्टेशनात आली... नजर भिरभिर फिराया लागली... बोलण्यात लक्ष्य नाही... गाडी निघाली म्हणून मधेच घाबरवी... मी तिला पहात राहावं... निघता निघता...नंबर घ्यायचं राहून जावं... तरी ही कुणीही कधीही आयुष्यात येतं जातं... आणि मनात घर

गेल्या दोन दिवसात घडलेल्या गोष्टींचा थोडक्यात वृत्तांत... शाळेतल्या मित्राला दहा वर्षानंतर भेटले... दोन complete strangers शी जिगरी मैत्री झाली... वाईन घातलेला घरी केलेला पास्ता खाल्ला आणि amazing लागला... रात्री २ ला झोपून सकाळी ११ ला उठले तरी दुपारी ३ तास झोपले! बंगलोर च्या थंडीत Death by chocolate नावाचं अप्रतीम आईस-क्रीम खाल्लं (शेवटी) ताप चढला .. पण संध्याकाळपर्यंत उतरला :) गेले दोन दिवस घर मित्र-मैत्रिणींनी गजबजलेलं होतं... अजूनही असा वाटतंय की अत्ता संध्याकाळ होईल आणि सगळे दारात उभे राहतील.. :) काही जुनी दोस्त मंडळी काही नवीन चेहरे...

झालं असं की माझ्या ऑफिस मधून मला नेहमीच्या networking sites वापरता येत नाहीयेत... त्यामुळे सहज चेक करण्यासाठी एकदा माझ्या ब्लॉग ची लिंक टाइप करून पाहिली and to my relief atleast this seemed to be working! ज्यांच्याशी नेहमी contact मधे असते त्यांना माझ्या या नाईलाजाबद्दल पूर्ण कल्पना आहे ... आधी चेन्नई (मद्रास), मग गुडगाँव (दिल्ली) आणि आता बंगलोर अश्या गेल्या २ वर्षात माझ्या तीन बदल्या झाल्यात आणि प्रत्येक ऑफिसच्या सवई वेगळ्या... माणसं वेगळी... आणि सहाजिकच accepted rule- breaking वेगळं! कधीतरी आयुष्यात पुढे पु. लं.च्या पुणेकर-मुंबईकर-नागपूरकर प्रमाणे दिल्लीकर-चेन्नैकार-बंगालोरकर लिहायला हरकत नाही... जैसा देस वैसा भेस करत मी हि त्या त्या गावांचा (metros चा म्हणायला हवं!) भाग बनले... आणि accepted -rule-breaking च्या यादीत भर पडत गेली :) पण या बंगलोर च्या ऑफिस मध्ये मात्र social sites च्या वापरला मज्जाव आहे data security च्या कारणासाठी .. आता या नाईलाजाला कोण काय करणार! बाबा (बाबा रामदेव नाही, माझे बाबा! ) म्हणतात तसं नाईलाज को क्या इलाज म्हणत त्यातून एक मार्ग काढला! blogging ! So here I a

वीट आलाय... प्रत्येक गोष्ट पैश्यात मोजण्याचा... पैश्यासाठी माणसांना बोलण्याचा आणि बोलून घेण्याचा... पैसे वाचवण्याचा... पैश्याशिवाय काही भाषा नसण्याचा... वीट आलाय... सकाळी लवकर उठण्याचा... चहा करून घेण्याचा... साठीला आलेल्या कामवालीकडून निर्लज्जपणे काम करून घेण्याचा... पेपर बिल, दुध बिल, फलाना-डीमाका बिल भरण्याचा वीट आलाय... आरश्यातल्या चेहऱ्याकडे बघून सुंदर दिसण्याचे प्रयत्न करण्याचा... जुना शर्ट टाकवत नाही म्हणून परत परत वापरण्याचा... पेपरमधल्या बातम्यांनी नाराज होण्याचा... रिक्षा वाल्याशी हुज्जत घालण्याचा... वीट आलाय... आपण late येऊ तेव्हाच बॉस लवकर येण्याचा... खोटं खोटं हसून गुड मॉर्निंग म्हणण्याचा... competition च्या नावाखाली comparison करत वावरणार्यांचा... आपणही नकळत त्याचा भाग होऊन जाण्याचा... वीट आलाय... गेट मधून I-card घालून निनावी बनून कंपनीत येण्याचा... एका चुकीसाठी एक तास lecture ऐकण्याचा... लहान म्हणून हिणवून घेण्याचा... मोठं म्हणून अपेक्षांच्या ओझ्याचा... वीट आलाय... तिकीट महाग म्हणून ट्रीप कॅन्सल करण्याचा... हक्काची सुटी मिळूनही घरी न जाता येण्याचा... रविशंकर चा प्रोग्