केतकीची लेखणी

मी ही हसून मग माझं पाऊल पुढे टाकते पण नकळत मागे वळून नमस्काराला वाकते "मनु, खुप मोठी हो !" शब्द ऐकू येतात... या जिव्हाळ्याचा ओलावा , डोळे ओले करून जातात उंच कितीही गेले तरी माझी मुळं तिथेच आहेत त्यांचे आशीर्वाद , म्हणून माझे शिरपेच आहेत सुख-दुःख सार्या वेळी परत तिथेच पाहीन... आनंदाचा क्षणक्षण कायम तिथेच वाहीन!!!

अनेक अनेक दिवसांनी आज असं झालं हसून हसून डोळ्यात माझ्या पाणी थोडं आलं उंच उंच जाता जाता मागे काही राहिलं आज आठवण झाली त्यांची म्हणून मागे वळून पाहिलं त्याच मागल्या वळणावर आजही ते आहेत डोळे त्यांचे भरलेले , ओठावर हसू आहे .... आजही त्या डोळ्यातून तोच विश्वास आहे "तू पुढे जा! " प्रत्येक श्वास सांगतो आहे...

Yes i did miss my blog :) Office, Mumbai trips, Chennai programs.. in between all of this.. I somehow forgot that part of me which used to look at everything from a diiferent angle...but I still have it within me... during this time.. I wanted to write so much.. but something or the other kept coming in between.. finally today, I decided I have to write again.. :) feels really good now. As always, i enjoyed wrting this piece, hope u all will enjoy reading it.. P.S. had written a chalroli long abck, but it too was lying in the draft.. have updated it now. It reads " Bagh ..."

जुन्यांचा अन् नव्यांचा अखंड व्हावा मेळ, जुने नवे एक सारे अशी यावी वेळ ! इच्छा तेथे मार्ग आणि प्रेम तिथे माया हाच असेल नाही का, आनंदाचा पाया?!

जुना काळसर फोटो , पुस्तकातलं मोरपिस आईचं आलेलं पत्र , अचानक मिळालेले पैसे विस ... आनंदाला कारण कुठलंही चालतं, मोठं नसलं, तरी आहे त्या कारणात भागतं... खुश होण्यासाठी काही आपली माणसं हवी... 'आपली' असली की झालं, असेत ना का ती नवी ?!